Ons verhaal

Van huis uit, zoals dat altijd zo mooi genoemd wordt, ben ik opgegroeid met honden. Mijn kindertijd heb ik doorgebracht met Jason, de Dalmatiër en later zijn mijn ouders overgestapt op het ras “Briard”. Ik heb altijd veel plezier aan beide rassen beleeft en vele kilometers, samen met Axel en Wolf, in de bossen rondom Austerlitz op mijn paard Marjolein doorgebracht. 

Jason, Axel en Wolf hebben hele mooie leeftijden mogen bereiken, ruim boven de 12 jaar, en ik denk nog steeds met veel plezier en liefde aan hen terug. In 1991 hebben Ed en ik elkaar leren kennen. Ed had van huis uit geen ervaring met honden, behalve de poedel van zijn oma, maar is gelukkig net zo’n hondenliefhebber als ik. Al snel had hij Axel en Wolf in zijn hart gesloten.

Na hun overlijden is het ons zo geliefde ras “Dobermann” op ons pad gekomen. Nadat wij zijn gaan samenwonen en ons eerste huis hadden gekocht kwam er een verandering in mijn werksituatie. Ik had een nieuwe baan, parttime en daarmee was de weg vrij om weer een hond in ons midden te verwelkomen. 

In 1996 kwam Duke in ons leven, een hele lieve maar tegelijkertijd ook ondernemende en ondeugende pup. Totaal onbekend in de Dobermannwereld, we waren overigens wel lid geworden van de rasvereniging, maar niet op de hoogte van de diverse trainingsclubs heb ik toen met hem diverse cursussen bij de kynologenclub in het dorp afgelegd. Pas toen er een uitnodiging kwam van de fokker om bij de rasvereniging naar de zogenaamde “Doberdag” te komen kregen we pas in de gaten dat er een hele actieve community is bij dit ras. De dag was in Zaandam en er waren zo’n negentig Dobermann’s. Met de fokker hebben we toen een hele gezellige dag gehad maar ik moet eerlijk bekennen dat de algemene sfeer erg competitief was. Na deze ervaring hebben we er destijds voor gekozen om onze liefde voor dit prachtige ras te beoefenen in de recreatieve sfeer.  

Jaren hebben we plezier gehad met Duke, vakanties, overal mee naar toe, mee naar de paarden, kilometers door de bossen van Elst bij Rhenen. Tot in december 2003 hij van het ene op het andere moment begon te hoesten. Tijdens het dierenartsbezoek kregen we de verschrikkelijke diagnose Dilatoire Cardio Myopathie (DCM). Met diverse medicijnen zijn we toen, na overleg met de dierenarts, naar huis gegaan. Helaas brachten de medicijnen maar een korte periode verbetering en verlichting bij Duke. De derde week na diagnose zat hij op de hoogste dosering en we hebben toen de knoop doorgehakt om hem uit zijn lijden te verlossen, want de vochtafdrijvers deden het niet goed genoeg en daardoor bleef hij in de laatste week benauwd en kreeg een steeds slechtere conditie.

Het verdriet wat we hadden om zijn overlijden is met geen pen te beschrijven en na een week zonder hond hebben we de knoop doorgehakt. Ondanks de problemen met DCM binnen dit ras waren we er snel uit. Er moest en zou weer een Dobermann komen. Dat  weekend zijn we gaan kijken in Drenthe bij een fokker die op dat moment een nestje had waarvan nog niet alle pups besproken waren. En zo stapte we de wereld binnen van Floyd!

Want zo kunnen we het wel noemen, na onze eerste ontmoeting was hij niet meer bij ons weg te slaan. Of het zo moest zijn. Het was een geweldige hond, heel makkelijk in de omgang maar desalniettemin stond hij zijn mannetje. Met Floyd hebben we, naast de gewone dagelijkse dingen zoals wandelen, mee naar de paarden, zoekspelletjes en dergelijke, ook een aantal shows bezocht en rolden we in de Dobermannwereld. Naast de gebruikelijke kynologische cursussen hebben we met hem kennis gemaakt met de hondensport, specifiek het toenmalige IPO programma.  Floyd heeft zijn VZH en ZTP (het duitse fokgeschiktheidsexamen) gehaald.

Op een zeker punt begon het te kriebelen. Het verlangen om naast Floyd een tweede Dobertje te hebben nam grote vormen aan. Na lang zoeken kwam Ivana. Van meet af aan ging dit super goed met Floyd en ze waren beste maatjes. Ivana was een heerlijk teefje. Super sociaal en lief maar ze had ook een kop erop. Als er iets niet in haar straatje paste was er heel veel overredingskracht nodig om haar toch te bewegen dat te doen wat je van haar vroeg. Eigenlijk typisch Dobermann! Met Ivana hebben we geshowd en ze heeft naast haar VZH certificaat de titels Nederlands Kampioen en Duits Kampioen VDH gehaald. Inmiddels waren we verhuisd naar Duitsland, net over de grens bij Emmerich am Rhein. Een lang gekoesterde droom was uitgekomen. Een karaktervol boerderijtje met grond. Op deze manier konden we Marjolein, onze New Forest merrie weer lekker bij huis houden en daarnaast hadden we dan ook genoeg ruimte voor de Dobers.

In 2009 was het dan zover, na lang zoeken en zorgvuldig plannen zijn we naar Italië gereden om Ivana te laten dekken door een bruine italiaanse reu, Argo genaamd. Op 20 maart 2010 is toen het A nest van kennel Grande Noblesse ter wereld gekomen. Uit deze combinatie hebben we onze Anouk aangehouden. Een pittig teefje met behoorlijk temperament en een natuurlijke bereidwilligheid om te werken. Door omstandigheden is Lemmy, haar nestbroer na 2 jaar in België te hebben gewoond bij ons teruggekomen. Ons motto is, een hond door ons gefokt mag niet gaan zwerven als ze om wat voor omstandigheden dan ook weg moeten bij de eigenaar.  Lemmy was meer dan welkom, vanuit het nest had Ed al een zwak voor hem. We hebben dan ook besloten dat deze lieve kanjer gewoon bij ons zou blijven. Helaas sloeg een aantal maanden later het noodlot toe, Floyd had zich een aantal jaren daarvoor geblesseerd aan zijn nek en het ging niet goed met hem. Met veel verdriet hebben we moeten besluiten hem op 21 juli 2012 te laten gaan. 

In de volgende jaren hebben we met Anouk en Lemmy van allerhande activiteiten ondernomen o.a. geshowd en getraind. Beide Dobers hebben met goed gevolg het VZH examen en het ZTP afgelegd. Naast trainen zijn we met Anouk ook op diverse shows geweest en heeft ze de titels duits jeugdkampioen en duits kampioen VDH gehaald. In de planning stond om met Anouk ook een nestje te fokken. Door persoonlijke omstandigheden hadden we er echter voor gekozen om haar op latere leeftijd te laten dekken. Alle benodigde gezondheidsonderzoeken waren met een perfecte score en ondanks haar wat oudere leeftijd voor een eerste nestje stond haar lichamelijk niets in de weg om voor de eerste keer moeder te worden. De reu die we hadden uitgekozen als partner verkeerde ook in een uitstekende gezondheid, zelfs de kwaliteit van zijn sperma was gecheckt. Niets kon het plezier van het verzorgen van weer een nestje Dobermann puppies in de weg staan. Helaas dacht moeder natuur daar anders over! Na 4 weken werd de echo gemaakt en helaas was Anouk leeg. 
Een half jaar later hebben we het nogmaals geprobeerd maar wederom geen succes. Nu achteraf zeggen we, wellicht hadden we na 1 keer leeg beter naar een andere reu kunnen gaan. Moeder natuur had immers al een keer ingegrepen. Maar zoals dat in een Nederlands gezegde zo mooi tot uiting wordt gebracht “dat is achteraf een koe in de kont kijken”. 

Wel vervloog hiermee onze droom om nakomelingen van Anouk te krijgen. Ze had inmiddels de leeftijd bereikt dat er volgens de regelgeving niet meer mee gefokt mocht worden (omdat het een eerste nestje betrof). Dit heeft ons veel verdriet gedaan maar we hebben de draad van het gewone leven toen weer opgepakt en hebben genoten van onze drie musketiers. Moeder Ivana en kids Anouk en Lemmy  waren een eenheid. Geweldig om zo’n roedel te mogen bezitten. Na een aantal jaren gewoon genoten te hebben van onze drie kanjers sloeg het roer opeens om. Lemmy werd ziek en binnen een tijdsbestek van 48 uur was hij veranderd van een vrolijke senior die overal voor te porren was naar een doodziek hoopje ellende. We zijn met spoed naar de dierenarts gereden en het bleek dat hij tumoren had in zijn buik maar ook bij zijn ruggenwervel. Onvoorstelbaar hoe hij zaterdagavond op onze wei nog vol gekkigheid zat en wilde spelen met Ivana, Anouk en zijn bal. De situatie was dusdanig ernstig dat o.a. de tumoren ervoor zorgde dat hij niet meer kon lopen en bij nader onderzoek d.m.v. echo van zijn buik bleek dat het het een uitzichtsloze situatie was met veel lijden voor hem. We hebben in overleg met de dierenarts Lemmy op 9,5 jarige leeftijd laten gaan.

Stil was het in huis, met name Ivana had het in eerste instantie zwaar. Ze was inmiddels natuurlijk ook al ruim 13. Gelukkig pakte ze het toch redelijk snel weer op en samen met haar dochter genoot ze weer van iedere dag. Ze had al een poosje last van wat artrose in haar voorpootje en ze hoorde niet goed meer maar verder stond nog iedere dag vol van activiteiten. Minimaal twee keer per dag de wandeling, zoek- en balspelletjes op de wei, kortom nog heel actief voor een 13 jarige Dobermann. Tot vlak voor kerst, we merkte dat ze steeds meer sliep, ook niet zo nodig meer met alles mee wilde en haar ogen stonden steeds dieper maar het laatste weekend ook zonder levensvreugde. Opeens liep ze i.p.v. vooruit aan de flexlijn tijdens de wandeling, omdat ze het zo leuk vond, naast ons of zelfs een pas achter. Het is moeilijk te verwoorden maar ik denk dat iedereen die een seniorenhond heeft gehad het wel begrijpt. Ze was op, en het werd steeds duidelijker dat het geen feestje meer voor haar was. Als je het hebt over een moeilijke beslissing, dan was het om Ivana te laten gaan. Als je hond ziek is, bijvoorbeeld zoals bij Duke DCM, of bij Lemmy kanker, dan is de beslissing net zo moeilijk maar duidelijk. Daarbij kwam dat we net twee maanden ervoor Lemmy verloren hadden en dat verdriet nog niet verwerkt hadden. Heel dankbaar zijn we dat we Ivaantje zo lang in ons midden hebben mogen hebben. Uiteindelijk is ze 13 jaar en 8 maanden geworden en dat is tegenwoordig voor Dobermann begrippen uitzonderlijk. 

Op het moment dat ik dit verhaal schrijf (augustus 2020) genieten we nog elke dag van onze Anouk. Met haar 10,5 jaar is ze nog steeds een levenslustige, temperamentvolle tante. Iedere dag samen is een feestje. Of het nu een wandeling betreft of ballen gooien op de wei of lekker mee in de auto, niets is haar teveel. Daarom hebben we besloten om een maatje voor haar te zoeken. We hopen dat we eind 2020 een nieuw pupje in ons huis mogen verwelkomen en dat Anouk nog lang bij ons is om samen met haar nieuwe maatje te genieten van iedere dag. Tot zover, het verhaal wordt zeker vervolgd!